Ik stelde mij dit bestaan zo voor

Een kamer met uitzicht op zee en voorbijvarende boten. In de morgen door het raam kijken en een kop koffie drinken. Het is er altijd warm, doordat de zon schijnt en het zomer is. Of omdat de kou niet tot bij me kan, noch bij regen noch bij sneeuw.

Op het bureau staat een laptop. Die doet het altijd. Een comfortabele draaistoel, alles netjes aan de kant. Daar komt al een kink in de kabel. Zo zit ik niet ineen.

Vergeet dit alles. Het is een luchtbel. Een romantische overpeinzing. En mijn vrouw heeft het vaak genoeg gezegd: “Jij houdt niet van romantiek”.

Mijn leven speelt zich af in een kleine stad, het is meer een uit de kluiten gewassen dorp. De straat is overdag meestal rustig, hoewel sluipverkeer zich niet alleen tijdens de spitsuren wil opdringen in mijn hoofd. Het valt op als ik een boek lees of naar muziek luister en er mijn gedachten niet kan bijhouden. De wereld leidt af, de hersenspinsels waaieren alle richtingen uit.

Vroeger dacht ik dat het voor mij mogelijk moest zijn te schrijven terwijl zangers hun woorden en verhalen loslieten via gesofisticeerde hedendaagse kanalen: dock station, cd of mp3-speler, radio, media player. Zie je wel, dan loopt het totaal fout. Overdaad schaadt.

Het is soms al erg genoeg dat een klassiek muziekje opstaat. Een vleugje minimalisme. Of zachte, melodieuze jazz.

Ach, een mens stelt zich de meest zotte dingen voor.

De voorbije jaren ben ik verwend. Zelfs in de week mag ik bijna elke dag uitslapen.

Lichaamsbeweging beperkt zich tot een uitstap naar de bakker, het voeren van de kippen, de daad en als ik echt zin heb even de benen losgooien op de home trainer.

Het is ooit anders geweest. Om te zeggen, zoveel dingen zijn er niet die me weerhouden te werken.

Zo nu en dan maak ik eten, help mijn vrouw in de keuken, doe de vaat. Verder ruim ik op en poets de vloeren met water en een dweil.

Tijd zat om te schrijven, alleen is het niet zo simpel. Minder dan het lijkt. Dikwijls komt er zoveel bij kijken: onverwachte bellers, familiebezoek, verzoekjes van wie weet wie allemaal. Of je er bij wil zijn op hun volgende bijeenkomst en misschien in de rapte een tekst kan produceren voor het plaatselijke blad.

Ja, ik had het mij anders voorgesteld. Om de zoveel maand een boek, dan de baan op om te praten met pers en publiek, signeren en dan een paar weken uitblazen met uitbetaalde voorschotten voor een volgend werk, dat nog beter en vooral succesvoller zal zijn. Schrijver zijn, het loont.

Ik stelde mij dit bestaan zo voor. Het bleek heel anders te lopen...