De wereld van vandaag plots stilstond.
"Is het nieuwe allemaal zoveel beter", zei iemand in de
krant van vandaag. Of was het gisteren? In een interview met een
schrijver in De Standaard der Letteren? Hij was het vergeten. Dat
overkwam hem de laatste tijd wel meer.
Ik is al zo dikwijls een ander
geworden, dat hij moeiteloos van de ene persoonlijkheid in een andere
gleed. Maar was dat wel zo, flitste het door zijn gedachten alvast
veel sneller dan treinen het station in- en uitreden.
Hij hield van tradities, niets groeit
ooit uit het niets. Toch is het noodzakelijk de dingen iedere keer op
een nieuwe manier te zien en zoals Boon ooit schreef: "...over
al het oude een kruis te trekken", tabula rasa te maken en van
nul af aan te herbeginnen.
"Kijk mama, die man..." Hij
keek verrast op. Het was toch niet zo dat hij in zichzelf stond te
praten, een liedje neuriede of een paar danspasjes had uitgevoerd?
Oef, het jongetje keek de andere richting uit. Waar een op het eerste
zicht haveloos sujet met een half lege fles wijn in gesprek leek
verzeild met zijn hond. Of is de fles halfvol, dacht hij.
Hoe zou het zijn rond te dolen, zonder
oog voor je omgeving, geheel in jezelf verzonken? Hoewel, ook dat is
misschien schijn en zinsbedrog. Voor hetzelfde geld werkt hij bij de
staatsveiligheid, een strikt geheime opdracht is zijn deel.
"Tuut", zei de trein. En het
station vertrok. Hij zat bij het raam en las, of deed alsof. Doet het
er toe?Ik ben altijd onderweg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten